W skrócie
Basista Franz i perkusista Wojtek z legendarnego zespołu “Chłopcy z Placu Broni” stają na rozdrożu po śmierci frontmana, Bogdana Łyszkiewicza. Po latach zespół powraca, odzyskując scenę z czasów swojej świetności.
Franza poznałem w czasie pandemii podczas filmowania koncertów bez publiczności. Rozmawiając z nim, zdałem sobie sprawę, że rozmawiam z żywą historią polskiego rocka – historią tworzoną w latach 80tych i 90tych, z postaciami takimi jak Łyszkiewicz, których błyskotliwość wciąż emanuje i kształtowała rynek muzyczny, jaki znamy dzisiaj.
Będąc ekipą insiderów, zapewniamy bliski dostęp i autentyczne, otwarte rozmowy. Mamy dostęp do praw muzycznych, w tym na wyłączność do nowych wersji starych hitów.
Nasza grupa docelowa, w wieku 30 lat i więcej, korzysta z kultury poprzez telewizję, streaming i wydarzenia na żywo, o czym świadczą wypełnione po brzegi stadiony, takie jak
20-tysięczna krakowska Arena.
Dołącz do nas w tej historii, dotykając muzyki i zmian kulturowych, które zdefiniowały ówczesne pokolenie i dotarły do nowego w ostatnich zmiennych latach w Polsce.

Dokładniej

Franz, basista i Wojtek Namaczyński perkusista legendarnej grupy “Chłopcy z Placu Broni”, znajdują się na rozstaju dróg, Po tragicznej śmierci ich frontmana, Bogdana Łyszkiewicza. Po latach zespół powoli odradza się, nieśmiało powracając na scenę, która niegdyś była miejscem ich chwały.

Razem z perkusitą Wojtkiem Namaczyńskim, Franz decyduje się wyruszyć w poruszającą duszę podróż, która prowadzi nas przez tętniącą życiem polską scenę rockową lat 1980-90. To nie tylko fizyczna podróż, ale głęboka emocjonalna pielgrzymka śladami tych, którzy ukształtowali ich muzykę i wspomnienia. W trakcie tej emocjonalnej trasy, wypełnionej wspomnieniami i refleksjami, towarzyszy mu ekipa filmowa dokumentująca tę podróż oraz członkowie zespołu. Spotkania z muzykami, którzy kiedyś razem z “Chłopcami” tworzyli historię polskiego rocka, przywołują dawne czasy i przypominają o sile muzyki dołączając do zbiorowej pamięci o Bogdanie Łyszkiewiczu. Każdy tą samą historię widzi inaczej. Rozmowy dotyczą nie tylko Bogdana ale całej historii tamtych czasów. Każdy rozmówca ma swoje wspomnienia i anegdoty. Każdy z nich jest znaczącą postacią muzyki rockowej tamtego czasu.

Gdy Franz i zespół podróżują dalej, narracja przybiera nieoczekiwany obrót, prowadząc ich do skąpanych w słońcu wybrzeży Jamajki. Tutaj, w legendarnym studiu, w którym Bob Marley kiedyś stworzył magię, na nowo odnajdują inspirację. Jest to moment konwergencji, w którym zderzają się kultury, a muzyka staje się uniwersalnym językiem.

W tej uświęconej przestrzeni “Chłopcy z Placu Broni” znajdują katharsis. Ich piosenka “Wolność kocham i rozumiem” odradza się, tym razem nasycona wibrującymi rytmami reggae. Jest to hołd nie tylko dla ich zmarłego przyjaciela, ale także dla jednoczącej siły samej muzyki. Poprzez ten akt tworzenia oddają hołd swojej przeszłości, jednocześnie wkraczając w przyszłość z nową energią.